Dzień Walki z Dyskryminacją Osób Niepełnosprawnych
5 maja obchodzimy w Europie Dzień Walki z Dyskryminacją Osób Niepełnosprawnych. 5 maja w Polsce przypada Dzień Godności Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną.
Na świecie żyje ponad 650 milionów osób z niepełnosprawnościami psychicznymi, fizycznymi lub sensorycznymi. To około 10% całej populacji. W Polsce – według wstępnych wyników ostatniego Narodowego Spisu Powszechnego – w 2011 roku żyło ok. 4,7 miliona osób niepełnosprawnych. Najczęstszą przyczynę niepełnosprawności stanowią u nas schorzenia układu krążenia, narządów ruchu oraz schorzenia neurologiczne. Mniej jest osób z uszkodzeniami narządu wzroku i słuchu, z chorobą psychiczną i niepełnosprawnością intelektualną, jednak wciąż są to tysiące ludzi o obniżonej sprawności w codziennym funkcjonowaniu, a zatem i wymagających szczególnego podejścia w edukacji, na rynku pracy i w życiu codziennym. Każdemu – także niepełnosprawnym! – należą się równe szanse oraz takie same prawa. Polska ratyfikowała w 2012 roku ONZ-owską Konwencję Praw Osób Niepełnosprawnych.
Głównym powodem utworzenia pojęcia niepełnosprawności intelektualnej była chęć odejścia od terminów używanych dotychczas w diagnostyce psychiatrycznej, takich jak debilizm, imbecylizm czy idiotyzm, które uznane zostały za przyczyniające się do stygmatyzacji osób niepełnosprawnych. Niepełnosprawność intelektualna jest zaburzeniem nieodwracalnym, co oznacza, że nie można jej wyleczyć i będzie towarzyszyć osobie przez całe życie. Jednak podjęta szybko, intensywna, wieloaspektowa, dostosowana do stopnia niepełnosprawności terapia, pozwala pozytywnie wpływać na rozwój niektórych funkcji intelektualnych i wzmocnić je, co w efekcie może zwiększyć poziom samodzielności jednostki.Terapia niepełnosprawności intelektualnej powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka oraz polegać na możliwie wszechstronnej stymulacji jego rozwoju. Podejmując oddziaływania terapeutyczne wobec osoby z niepełnosprawnością intelektualną należy zadbać o przyjazną i bezpieczną atmosferę, nawiązywać do zainteresowań i upodobań jednostki, bazować na jej mocnych stronach, stopniować trudności, stosować wzmocnienia pozytywne. Niezbędne jest także zaangażowanie do współpracy na rzecz stymulacji rozwoju osoby upośledzonej wszystkich środowisk, w których przebywa (dom, szkoła, placówki medyczne, społeczność lokalna). Oligofrenopedagodzy i psycholodzy podkreślają konieczność wspomagania psycho emocjonalnego, opiekuńczo-wychowawczego, socjalno-usługowego i rehabilitacyjnego rodzin wychowujących niepełnosprawne dziecko.
Opracowała: pedagog, neurologopeda Ewa Wasiak
Wyświetlono: 781
