Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Hrubieszowie

Logopeda zawód przyszłości

„Nadchodzący czas, to czas umysłowego pracownika, który oprócz formalnego wykształcenia posiada umiejętność praktycznego stosowania wiedzy oraz nawyk nieustannego uczenia się.”

                                Peter Druker

Jaki zawód chcielibyście zdobyć? Kim chcielibyście zostać w przyszłości? Te i podobne pytania często zadawane są przyszłym absolwentom szkoły ponadpodstawowej. Stoicie przed trudnym wyborem, bo nierzadko macie dużo własnych pomysłów i planów na przyszłość lub zupełny brak wizji swojej przyszłości.Rynek pracy ciągle się zmienia, dlatego wybierając kierunki interesujących studiów sprawdźcie czy wybrany przez Was zawód będzie potrzebny w przyszłości. Świadomie podejmujcie decyzje edukacyjne! Bądźcie gotowi na zmiany! Poszerzajcie swoją wiedzę, przypatrujcie się szczegółowo wykonywanym zawodom. Chciałam przedstawić zawód logopedy, który nazwałam zawodem przyszłości gdyż obejmuje swoim oddziaływaniem osoby od urodzenia do późnego wieku. W zależności od tego z jakim wiekiem podopiecznych się zetkniemy repertuar metod diagnostyczno - terapeutycznych jest bogaty i dlatego zapowiada ustawiczne kształcenie. Jest to nie tylko zawód ale przede wszystkim powołanie. Praca ta polega na oddaniu się swoim podopiecznym. Pozwolę sobie przytoczyć tutaj słowa wspaniałego wychowawcy i pedagoga Janusza Korczaka "Wychowawca, który nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje, przeżyje wraz z dzieckiem wiele natchnionych chwil.” Właśnie wtedy czuć satysfakcję z tego co się robi. Wszystkie wartości jakimi są: odpowiedzialność, zaufanie, tolerancja, cierpliwość i akceptacja, są ściśle powiązane z pasją tego zawodu. Poniżej przedstawię obszary w których pracuje logopeda. Dosyć szczegółowo przedstawię wybrane metody pracy logopedy gdyż po ich zapoznaniu się możecie znaleźć dział, który najbardziej Wam odpowiada lub nakreśli możliwości współpracy z innymi dziedzinami wiedzy.

Kim jest logopeda? Czy to lekarz, nauczyciel czy terapeuta?

Logopedia jest to dziedzina interdyscyplinarna, zajmuje się mową człowieka w wielu aspektach – medycznym, pedagogicznym, psychologicznym, językowym, artystycznym.

Logopeda to specjalista, który posiada szeroką wiedzę medyczną, łączącą w sobie elementy neurologii, ortodoncji, foniatrii i audiologii, wiedzę z zakresu psychologii, pedagogiki a także wiedzę o języku. To terapeuta mowy, który zajmuje się nie tylko dziećmi w wieku szkolnym, z czym jest powszechnie kojarzony. Do logopedy trafiają zarówno uczniowie, dorośli jak i niemowlęta. To specjalista, który ma pomóc w rozwinięciu umiejętności posługiwania się piękną mową. Zarówno osobom dorosłym jak i dzieciom - zajmuje się wspomaganiem rozwoju komunikacji językowej dziecka i doskonaleniem mowy już ukształtowanej. Do jego zadań należy też wykrywanie i diagnozowanie nieprawidłowości w rozwoju mowy. Zajmuje się także profilaktyką powstawania wad wymowy. Pomaga w kształtowaniu językowego porozumiewania się u dzieci, które nie przyswajają tej umiejętności w sposób naturalny. Logopeda prowadzi terapię wad wymowy oraz poważniejszych zaburzeń mowy. Zajmuje się również pracą korekcyjno-wyrównawczą z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. Pracuje nad prawidłową emisją głosu.

Narodziny dziecka - ocena odruchów ustno-twarzowych

Logopeda powinien pojawić się w życiu dziecka już w szpitalu, na oddziale noworodkowym, kiedy u dziecka dają się zauważyć problemy ze ssaniem mleka mamy. Logopeda bada wówczas umiejętność ssania, połykania i oddychania maleństwa. Ocenia istnienie odruchów ustno-twarzowych, które później wpłyną m.in. na rozwój mowy dziecka.

Niemowlak – czuwanie nad prawidłowością karmienia

Usprawnienie procesu karmienia na oddziale Patologii Noworodka jest działaniem zapobiegającym utrwalaniu nieprawidłowych wzorców karmienia dziecka, zaburzeniom rozwoju twarzoczaszki, nieprawidłowemu oddychaniu.

W zakresie kompetencji logopedy jest:

• dobór odpowiedniego smoczka i butelki dla dziecka,

• dostosowanie techniki i instruktaż dotyczący pozycji do karmienia przy jednoczesnym dostosowaniu się do możliwości i potrzeb dziecka.

• wzmacnianie relacji  podczas karmienia tak, aby rodzice odczytywali komunikaty dziecka dotyczące jego stanu emocjonalnego, sygnałów głodu czy chęci zakończenia jedzenia.

Zapraszam również do zapoznania się z wcześniej opublikowanym artykułem:

https://ppphrubieszow.pl/wiadomosci/343/opieka-neurologepdyczna-nad-wczesniakami

https://www.rmf24.pl/news-po-co-logopeda-dzieciom-ktore-jeszcze-nie-zaczely-mowic,nId,774982

Współpraca z laryngologiem.

Nieprawidłowa budowa wędzidełka języka w znacznym stopniu utrudnia proces ssania a także wypowiadania.

U dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, z przyczyn anatomicznych dochodzi do wypracowania nieprawidłowej funkcji połykania a w konsekwencji wad artykulacyjnych często o charakterze deformacji.

Ważna jest precyzyjna ocena długości, grubości oraz przyczepu wędzidełka u niemowląt, dzieci starszych. W uzasadnionych przypadkach dochodzi do szybkiej interwencji chirurgicznej lub laryngologicznej.

 

Współpraca z ortodontą

Logopeda dokonuje wstępnej oceny wad zgryzowych, nierzadko spowodowanych nieprawidłowymi nawykami: m. in. nadmiernym podawaniem smoczka uspokajacza, bądź ssaniem kciuka.

Stan uzębienia oraz wady zgryzu często współwystepują z wadami artykulacyjnymi.

 

Masaż Shantala – stymulowanie rozwoju dziecka

https://akademiawsparciarodzica.pl/produkt/masaz-shantala-kurs-online/

Regularne masowanie dziecka codziennie albo co najmniej 3-4 razy w tygodniu daje następujące korzyści:

Dla niemowlęcia lub dziecka:

• pomaga w uregulowaniu snu,

• poprawia trawienie,

• wycisza, uspokaja,

• podnosi świadomość własnego ciała, jego granic; w ten sposób wzmaga poczucie bezpieczeństwa,

• poprawia, wzmaga więzi z rodzicem,

• podnosi odporność organizmu, stymuluje układ hormonalny.

 

Dla rodzica lub osoby wykonującej masaż:

• poprawia pewność siebie, wiarę w swoje umiejętności opieki nad dzieckiem,

• uspokaja,

• łagodzi lub zapobiega poporodowej depresji u matek,

• wzmaga oraz poprawia więź z dzieckiem,

• pomaga w zrozumieniu dziecka, tego co komunikuje, jakie potrzeby próbuje przekazać.

 

 

Bezpośredni kontakt dotykowy stanowi dla niemowlęcia źródło doznań kinestetycznych oraz bodziec stymulujący rozwój układu nerwowego. Dojrzewanie tego układu u małego dziecka polega zarówno na rozroście poszczególnych pól i okolic kory mózgowej, jak też na postępującej mielinizacji włókien nerwowych. Osłonka mielinowa, otaczająca każdy nerw jak izolacja drut elektryczny, osłania system nerwowy, ułatwia przewodzenie impulsów i  umożliwia rozwój połączeń pomiędzy komórkami.

Neurologopeda, rehabilitant – Metoda NDT Bobath

Metoda Bobath pomaga we wszechstronnym rozwoju między innymi tym niemowlętom, które mają kłopoty z napięciem mięśniowym, asymetrię ułożenia, albo urodziły się przedwcześnie i jest stosowany by dogonić rówieśników w ich rozwoju.

Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:

• hamowanie nieprawidłowych odruchów,

• wyzwalanie ruchów jak najbardziej zbliżonych do prawidłowych,

• wpływanie na nieprawidłowe napięcie mięśni poprzez podwyższanie obniżonego napięcia i obniżanie napięcia wzmożonego,

• wykorzystywanie i utrwalanie prawidłowych ruchów podczas codziennych czynności – zabawy, kąpieli, zabiegów pielęgnacyjnych

 

Terapia psychomotoryczna wg. Procus , Block

Terapia psychomotoryczna przeznaczona jest dla dzieci w wieku od 2,5 do 10 r. ż, które wykazują objawy neuropsychologiczne określane jako minimalna dysfunkcja lub dysharmonia rozwojowa do których należą:

• Opóźniona mowa, zaburzona komunikacja - trudności w porozumiewaniu się,

• Słaba koordynacja ruchowa, dyspraksja (m.in.: niezręczność, tzw. "potykanie się o własne nogi", duża męczliwość, słaba koordynacja ruchowa lub jej brak - trudności z chodzeniem po schodach, nauką jazdy na rowerze, itp., łatwość tracenia równowagi, występowanie współruchów.

• Opóźniona lub zaburzona orientacja przestrzenna i w czasie oraz wynikający z tego brak orientacji w przestrzeni i w czasie (np.: mylenie pojęć: nad - pod, za - przed, do - z, mylenie określeń: dziś - jutro - wczoraj, teraz - potem, co drugi.- co trzeci, itd.

• Zaburzenia wrażliwości czuciowo-dotykowej i centralnego przetwarzania słuchowego - może to być nadwrażliwość (unikanie) lub podwrażliwość ( potrzeba wzmocnionych bodźców).

• Opóźniona somatognozja i/lub schemat ciała (np. nieprawidłowe nazywanie części ciała i nieprawidłowy rysunek postaci człowieka)

• Zaburzenia lateralizacji (tj. brak dominacji jednej z półkul mózgowych, lewej lub prawej, wskutek tego zbyt długo utrzymująca się oburęczność, brak przewagi w używaniu lewych lub prawych części ciała, brak znajomości stron "lewa - prawa".

• Brak zaufania do siebie i trudności w nawiązywaniu prawidłowych relacji z otoczeniem (za które odpowiedzialne są po części zaburzenia somatognozji)

• Trudności w uczeniu się przedszkolnym i szkolnym (np. mylenie kolorów i kształtów, trudności i niechęć do rysowania, trudności w opanowywaniu umiejętności liczenia, czytania, pisania "ryzyko dysleksji").

• Zaburzenia zachowania o charakterze nadpobudliwości ruchowej lub emocjonalnej, trudności z koncentracją uwagi, połączone często z niską samooceną dziecka ("dzieci trudne", nadaktywne, impulsywne, agresywne, lub lękliwe i zbyt bierne, płaczliwe, nadwrażliwe, depresyjne itp.).

 

 

 

Surpologopeda - praca z osobami z zaburzeniami słuchu

Surdologopeda przygotowany jest do pracy z osobami z zaburzeniami słuchu, szczególnie w zakresie kształcenia języka u dzieci z uszkodzonym narządem słuchu. Posiada poszerzają wiedzę w zakresie usprawniania dzieci ze znacznymi i głębokimi zaburzeniami słuchu oraz z centralnymi zaburzeniami przetwarzania słuchowego. W pracy posługuje się różnymi metodami terapii osób z uszkodzonym narządem słuchu (metody audutywno-werbalne, rehabilitacja osób z implantami, umiejętności posługiwania się językiem migym, komunikacji tonalnej, metoda fonogestów), wiedza dotycząca audioprotetyki, audiologii klinicznej, surdopsychologii i surdopedagogiki, fonetyki akustycznej.

Metoda Verbo-tonalna

Metoda Verbo-tonalna bazuje na relacjach zachodzących między mową a ruchem - określone ruchy są powiązane z odpowiednimi dźwiękami. Każdej samogłosce przyporządkowany jest określony rekwizyt, który stosuje się do wywołania i utrwalania tej głoski:

• samogłosce [a] przyporządkowany jest pompon. Dziecko tworzy skojarzenie między przedmiotem a dźwiękiem i w efekcie będzie wydawało taki dźwięk, jakiego się nauczy widząc daną zabawkę. Samogłoska [o] to chusta, [u] bączek, [e] kubeczki itd.

• Celem metody jest przełożenie ruchów całego ciała (makroruchy) na ruchy narządów mowy (mikroruchy) i wykorzystanie związku, jaki pomiędzy nimi zaistnieje. Osiąga się to przez stosowanie rytmu ciała, rytmu muzycznego oraz zabaw fonacyjnych.

 

 

 

W rytmie muzycznym w trakcie terapii wykorzystywane są wyliczanki-rymowanki, które podkreślają elementy suprasegmentalne mowy tj. akcent, melodia, tempo.

Metoda Symultaniczno (prawo) – sekwencyjna (lewopółkulowa),

tzw. Metoda Krakowska

 

Metoda jest skierowana głównie do dzieci, które przejawiają zaburzenia komunikacji językowej (z dysleksją, z autyzmem, z alalią, z afazją, z Zespołem Aspergera, z mózgowym porażeniem dziecięcym oraz z obniżoną sprawnością intelektualną).

Prawa półkula mózgu opracowuje materiał językowy w sposób globalny, to znaczy przez całościowe, jednoczesne analizowanie wszystkich cech bodźca.

Lewa półkula opracowuje informację w sposób analityczny, to znaczy przez opracowywanie kolejno poszczególnych elementów.

Wszystkie zadania opierające się na pracy prawej półkuli mózgowej (m.in. globalne rozpoznawanie samogłosek, wyrażeń dźwiękonaśladowczych, rzeczowników w mianowniku) mają na celu wzbudzanie motywacji dziecka do nauki czytania oraz przeprowadzane są w taki sposób, aby jak najszybciej przejść do czytania analityczno–sekwencyjnego, czyli lewopółkulowego.

Podczas pracy metodą symultaniczno – sekwencyjną obowiązują następujące zasady:

1. Zajęcia zawsze rozpoczynają się od ćwiczeń łatwych, których wykonanie nie będzie sprawiało dziecku trudności.

2. Dziecko rozpoczyna kolejny etap czytania pod warunkiem opanowania poprzedniego.

3. Podczas nauki ćwiczeń, które powinny się odbywać w konwencji zabawy, przechodzimy od czytania prawopółkulowego do czytania lewopółkulowego.

4. Naukę czytania należy przeplatać z ćwiczeniami ogólnorozwojowymi, mającymi na celu rozwój: uwagi, pamięci, analizy i syntezy wzrokowej, umiejętności dokonywania szeregowania i kategoryzowania, ujmowania relacji, kodowania, myślenia przyczynowo – skutkowego oraz układania sekwencji.

5. Poszczególne głoski wprowadzane są w sylabach, a nie w izolacji.

6. Kolejność wprowadzania poszczególnych głosek i paradygmatów sylab odbywają się według ściśle określonych faz.

7. Pracujemy według zasady: POWTARZANIE, ROZUMIENIE, NAZYWANIE. Dziecko powtarza poszczególne samogłoski, sylaby i wyrazy, następnie terapeuta sprawdza, czy dziecko rozumie (rozpoznaje) wskazaną sylabę lub wyraz. Ostatnim krokiem jest nazywanie, czyli samodzielne odczytywanie sylab.

8. Podczas układania i czytania zawsze zachowujemy kierunek od strony lewej do prawej. Jest to zgodne z obowiązującą w języku polskim zasadą podczas nauki czytania i pisania.

9. Należy pamiętać, aby zwracać się do dziecka językiem prostym oraz sprawdzać, czy rozumie polecenia.

10. Ten sam materiał powtarzamy do momentu opanowania go przez dziecko.

 

 

Metoda Glena Domana

Według koncepcji autora metody nauka czytania, dla dzieci już od urodzenia, kształtowanie fizycznych i neurologicznych zdolności przez pierwsze sześć lat życia jest największe niż przez jakikolwiek inny okres. W tym okresie pragnienie uczenia się i poznawania świata jest największe w życiu człowieka.

Karty do nauki czytania

Doman proponuje prezentować dzieciom wyrazy, a z czasem wyrażenia i zdania na białych kartonach o wymiarach 10×60 cm. Pojedyncze słowo zapisane na takiej karcie ma wysokość 8 cm, a kreska budująca literę nie powinna być cieńsza niż 1 cm.

Etap pierwszy – wyrazy

Pierwszy etap nauki polega na prezentacji pojedynczych wyrazów i zaczyna się od prezentacji 15 wyrazów tworzących 3 zestawy po 5 kart.

Pierwszego dnia prezentuje się trzykrotnie jeden zestaw pięciu wyrazów, przy czym przerwy pomiędzy sesjami nie powinny być krótsze niż pół godziny.

Drugiego dnia powtarza się trzykrotnie prezentację pierwszego zestawu oraz trzykrotnie prezentuje się drugi zestaw.

Trzeciego dnia dołącza się trzeci zestaw i od tej pory prezentuje się wszystkie trzy zestawy po trzy razy dziennie

Po pięciu dniach od momentu rozpoczęcia nauki wyjmuje się z pierwszego zestawu jedną kartę i zastępuje ją nową. Kontynuuje się to postępowanie każdego następnego dnia wymieniając jedną z pięciu kart. Docelowo zwiększa się ilość całodziennego materiału do pięciu zestawów kart, przy czym jedna sesja to prezentacja jednego zestawu pięciu wyrazów jednorazowo. Każdy zestaw kart prezentujemy trzy razy dziennie. Dysponując ostatecznie pięcioma zestawami, po pięć kart w każdym zestawie, gdzie każdy zestaw prezentuje się trzy razy dziennie, dochodzi się do 15 sesji dziennie. Codziennie w każdym z pięciu zestawów wymienia się po jednej karcie, czyli wprowadza się pięć nowych wyrazów dziennie. W ten sposób w toku dalszej nauki każde słowo prezentowane jest 15 razy – trzy razy dziennie przez pięć dni. Dziennie dziecko ogląda 25 wyrazów, przy czym 5 z nich jest nowych.

Kinezjologia Edukacyjna Dennisona

Wspiera naturalny rozwój człowieka, bez względu na jego wiek, poprzez różne ćwiczenia ruchowe. Kinezjologia wykorzystuje proste ćwiczenia fizyczne opracowane w taki sposób aby zintegrować pracę ciała i umysłu. Dzięki ćwiczeniom Gimnastyki Mózgu wszystkie części mózgu włączają się i mogą ze sobą współpracować. Jest jednym ze sposobów na obniżenie poziomu stresu w procesie uczenia się. Ćwiczenia podzielone są na grupy:

• ćwiczenia na przekroczenie linii środkowej - przygotowują do pracy w bliskiej odległości (pisanie, czytanie i inne umiejętności wymagające sprawności małej motoryki), oraz do aktywności wymagającej koordynacji ruchowej w sporcie (duża motoryka). Podnoszą koordynację prawa-lewa, góra-dół w obu tych aspektach,

• ćwiczenia wydłużające - pomagają rozluźnić napięcia, które gromadzą się w mięśniach i ścięgnach, które skróciły się przez odruch pnia mózgu gdy znajdował się w nowej nieznanej sytuacji, pomagają osiągnąć poczucie zaangażowanej gotowości poprzez uwolnienie od napięć,

• ćwiczenia energetyzujące i pogłębiające postawę - pomagają odtworzyć połączenia nerwowe między ciałem a mózgiem ułatwiając przepływ energii elektromagnetycznej przez ciało, podtrzymują poczucie kierunku, stronności, ześrodkowania i skupienia, aktywizują korę nową kierując energię elektryczną do ośrodków logicznych.

 

 

Terapia Integracji Sensorycznej

Celem terapii SI jest poprawa połączeń synaptycznych centralnego układu nerwowego dziecka czyli poprawa jakości przesyłania i organizacji informacji odbieranych przez różne jego zmysły: (przedsionkowy - odpowiada za równowagę i rejestrację ruchu ciała, propriocepcji - czucia własnego ciała, dotyku, wzroku, słuchu, węchu, smaku).

Głównym natomiast zadaniem terapii SI jest dostarczenie dziecku, podczas jego aktywności ruchowej, kontrolowanej przez terapeutę ilości bodźców sensorycznych, wywołujących w konsekwencji poprawę integracji bodźców docierających do dziecka z otoczenia, jak i jego ciała.

Terapia SI polega na aktywności i ćwiczeniach ruchowych stymulujących układy zmysłów. Do terapii wykorzystywany jest sprzęt taki jak: podwieszane platformy, hamaki, deskorolki, równoważnie, a także materiały różnej faktury do stymulacji dotykowej, materiały do stymulacji wzrokowej, węchowej, smakowej itp. Terapeuta SI bazując na swoim doświadczeniu i wiedzy, dostosowuje trudność zadań i ćwiczeń do poziomu możliwości dziecka oraz jego samopoczucia.

Terapia SI poprawia funkcjonowanie centralnego układu nerwowego (mózgu) dziecka i wpływa na zmianę jego zachowania w sferze motorycznej (kształtuje prawidłowe napięcie mięśniowe i koordynację ruchową), emocjonalnej oraz poprawia umiejętności językowe i poznawcze, a przede wszystkim wpływa na lepszą efektywność uczenia się przez dziecko.

Terapia SI trwa najczęściej od 6 do 24 miesięcy terapeutycznych, a sesje odbywają się1-2 razy w tygodniu Czas trwania terapii i intensywność sesji zależy od stopnia nasilenia zaburzeń procesów integracji sensorycznej oraz tempa postępów dziecka.

Metoda Dobrego Startu

Celem metody jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych i funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami czyli Integracji percepcyjno – motorycznej, funkcji które leżą u podstaw czytania i pisania. Kształtowanie lateralizacji i orientacji w prawej i lewej stronie ciała

MDS składa się z następujących części:

Zajęcia wprowadzające - Powitanie dziecka imieniem utrwala poczucie tożsamości własnej wartości buduje więź z grupą. Koncentracja uwagi i orientacji w schemacie ciała i przestrzeni forma przywitania i zabawy ruchowej. Uczą się różnicować i nazywać części ciała, odróżniać prawe i lewe części ciała (od 3 roku życia), odróżnianie kierunków, orientacja w przestrzeni: góra - dół, nad – pod, obok, w, dookoła, lewa – prawa.

Nauka nowej piosenki, zdania słowa. W rozmowie z nauczycielem omawia się treść piosenki itp, wyjaśniane są trudne słowa. Daje to sposobność rozwijania mowy dziecka.

Zajęcia właściwe zawierają 3 rodzaje ćwiczeń.

- Ćwiczenia ruchowe usprawniające motorykę dużą i małą,

- Ćwiczenia ruchowo – wzokowe

- Ćwiczenia ruchowo – słuchowe – wzrokowe to nauka wykonywania wzorów (figur geometrycznych, liter) w rytm jednocześnie wypowiadanego tekstu lub śpiewanej piosenki.

 

Etapy tych ćwiczeń są następujące:

- Demonstracja wzoru/litery i sposobu wykonania ćwiczenia

- Uczenie się polisensoryczne.

- Reprodukowanie wzoru.

 

Zajęcia końcoweto Ćwiczenia relaksacyjne, wyciszające np. masaże logopedyczne – oddechowe i usprawniające artykulatory.

 

Metoda Ruchu Rozwijającego - Weroniki Sherborne

Głównym założeniem jest, rozwijanie świadomości własnego ciała i otaczającej nas przestrzeni, usprawnianie ruchowe, dzielenie przestrzeni z innymi osobami oraz nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu za pomocą ruchu i dotyku.

Stosowana jest przede wszystkim w celu wspomagania rozwoju psychoruchowego dzieci oraz w terapii osób niepełnosprawnych intelektualnie i fizycznie, stymulując rozwój emocjonalny, społeczny i poznawczy.

O niepłynności mowy słów kilka ?

Jąkanie jest zaburzeniem płynności mówienia o podłożu :

• rozwojowym, organicznym, neurotycznym bądź psychologicznym, któremu towarzyszą patologiczne objawy fizjologiczne:

- emocjonalne, językowe czy też społeczne i przejawia się klonicznym, tonicznym bądź mieszanym blokowaniem głosek, sylab i wyrazów, nienaturalnym przeciąganiem głosek, współruchami mięśniowymi ciała, a także zaburzeniami emocjonalnymi pod postacią m.in. nadpobudliwości psychoruchowej i wzmożonych stanów logofobicznych, zaniżonej samooceny oraz bardzo często zaburzeniami sfery oddechowo-emisyjnej.

 

Terapia EEG Bifendback

Technologia wykorzystuje wiedzę medyczną, psychologiczną, pedagogiczną i bioinżynieryjną do ulepszenia funkcji mózgu.

Biofeedback - biologiczne sprzężenie zwrotne –polega na podawaniu pacjentowi sygnałów zwrotnych o zmianach stanu fizjologicznego jego organizmu. Pacjent siedzi wygodnie w fotelu i obserwuje widoczne na monitorze wideogry, obrazujące przebieg jego fal mózgowych (czynność bioelektryczna mózgu przekazywana jest do komputera za pomocą elektrod umieszczonych na głowie pacjenta). Osoba poddawana terapii, spełniając ustalone kryteria ćwiczeń gry – ma wpływ na własny obraz fal mózgowych. Kiedy wzrasta aktywność mózgu w pożądanym paśmie częstotliwości fal mózgowych, dziecko otrzymuje nagrodę w postaci wzrokowej (wideogra przebiega pomyślnie) i słuchowej (sygnały dźwiękowe). Terapia reguluje :

- zaburzenia uwagi, koncentracji,

- nadpobudliwość psychoruchową,

- problemy szkolne (dysleksja, dysgrafia, dyskalkulia itp.),

- rozwojowe zaburzenia mowy,

- stany lękowe, wstydliwość i tremę, obniżoną samoocenę w rehabilitacji po urazach czaszki, udarach i wielu innych,

- zaburzenia snu, migreny

- zaburzenia lękowe i fobie, jąkanie,

 

Alternatywne i wspomagające formy komunikacji

Zapobiegają negatywnym skutkom zubożonego porozumiewania się i wspomagają proces zdobywania umiejętności komunikacyjnych. Gdy dziecko nie mówi, nie znaczy to że nie ma nam nic do powiedzenia.

Wiele osób szczególnie niepełnosprawnych intelektualnie w takich sytuacjach ucieka się do innych form jak: krzyk, płacz, autoagresja, izolowanie się zachowań, które pomagają im zwrócić na siebie uwagę i w ten sposób zakomunikować swoje potrzeby. Często zachowania tego typu są wołaniem dziecka o pomoc w zrozumieniu otaczającej go sytuacji. W komunikacji z otoczeniem stosowane są

• Piktogramy, symbole PCS

• Symbole Bliss

Makaton – system gestów, symboli

Makaton wykorzystuje to, co dziecko już zna - proste gesty i rysunki graficzne. Gesty są formami wspomagającymi słowne porozumiewanie się, służą jako dodatkowy środek, który wzmacnia przekazywany dziecku lub przez dziecko komunikat. Gestom zawsze towarzyszy poprawna, gramatyczna mowa! W Makatonie oprócz znaków manualnych wykorzystywane są również symbole graficzne, z których korzystają osoby, które nie są w stanie wykonać gestu, wskazują wówczas na symbol i w ten sposób sygnalizują swoje potrzeby i zainteresowania.

 

Bobomigi

Metoda polega na wprowadzaniu do codziennych czynności wykonywanych przy dziecku oraz podczas codziennej zabawy prostych gestów. Gesty stosujemy konsekwentnie i w każdej czynności z nimi związanej. Przy takim stosowaniu dziecko jest w stanie zakodować, co oznacza dany znak oraz, po pewnym czasie, samo go naśladować aby przekazać nam swoją myśl. Podstawowa zasada bobomigania brzmi zatem: kiedy mówisz, pokazuj ruch.

I tak np. gdy mama karmi dziecko piersią, mówi: “a teraz będziemy jeść” i wykonujesz gest głaskania piersi. Przed pójściem spać mówi – “a teraz pora

spać” i przykłada złożone dłonie do ucha.

 

Podstawowe zasady bobomigania:

1. Pokazywanie znaków zaczynamy, gdy tylko dziecko zaczyna interesować się komunikowaniem. Najczęściej następuje to między 6 a 10 miesiącem życia.
2. Na początku wprowadzamy kilka znaków (3-5).
3. Migamy często, konsekwentnie i systematycznie.
4. Zawsze mówimy gdy migamy! Słowa podkreślają gesty.
5. Szukamy różnych sytuacji do użycia znaku: zabawa, czytanie książki, śpiewanie piosenek, wykonywanie czynności domowych itd.
6. Angażujemy w miganie jak najwięcej osób. Idealnie jeśli miga cała rodzina.
7. Jeśli dziecko zaczyna migać koniecznie trzeba je pochwalić.
8. Jeśli dziecko utworzy znak trzeba go używać.
9. Migajcie jak najczęściej, spotykajcie się z innymi migającymi, namawiajcie koleżanki z dziećmi na miganie wtedy efekty są jeszcze większe.
10. Przede wszystkim dobrze się bawcie.

 

Zaletą bobomigania z dzieckiem, jest przede wszystkim:

- stymulowanie rozwoju intelektualnego niemowlęcia,

- rozwijanie pamięci i wyobraźni,

- wpływanie na rozwój koordynacji ruchowej i znajomość własnego ciała

- ułatwianie równolegle nauki języka fonicznego (werbalnego)

- zwiększanie poczucia bezpieczeństwa i spokoju dziecka rozumianego przez otoczenie (zmniejsza frustrację związaną z brakiem skutecznej komunikacji)

- budowanie silnej więzi między rodzicem a dzieckiem i wiele innych.

 

Praca z osobami starszymi-choroby CUN

W pracy z osobami starszymi logopeda ma na celu przywrócenie mowy , kompetencji komunikacyjnej do takiego stanu aby pacjent, klient mógł swobodnie się porozumiewać z otaczającym go środowiskiem, tak aby był zrozumiany i mógł zaspokoić swoje potrzeby. Chorobami CUN: są udary, wylewy, Choroba Aizheimera, miażdżyca. Występują schorzenia dyzartria, demencja, afazja.

 

 

Opracowała pedagog – neurologopeda Ewa Wasiak

Źródła : przebyte szkolenia np.:

1998 – Ruch rozwijający bazujący na pracy Weroniki Sherborne, ZGPTD Gdańsk(25 godz.)

1999 – Metoda Dobrego Startu, ZGPTD Gdańsk (100 godz.)

2007 – Wczesna diagnostyka i wspomaganie rozwoju dziecka ryzyka z zastosowaniem Metody Castillo Moralesa, CMPPP Warszawa (24 godz.)

2007 – Niedokształcenie mowy pochodzenia korowego (alalia). Diagnoza i usprawnianie, CMPPP Warszawa (16 godz.)

2008 – Certyfikat uczestnictwa w logopedycznych warsztatach naukowo-szkoleniowych „Diagnoza i terapia jąkania i innych niepłynności mówienia z uwzględnieniem konsekwentnej współpracy z rodziną”, Katowice (26godz.)

2008 – „Rehabilitacja domowa dzieci z wadą słuchu w wieku od 0 do 3 roku życia” Fundacja TP, Warszawa ( 56 godz.)

2008 – „Verbotonal Training” Fundacja TP, Warszawa ( 25 godz.)

2009 – Neurofizjologiczne podstawy procesów integracji sensorycznej” –Certyfikat -szkolenie I w zakresie teorii i terapii Integracji Sensorycznej, Polskie Towarzystwo Integracji Sensorycznej, Warszawa (40 godz)

2012/13 – Terapia i praktyka terapii psychomotorycznej wg. Procus, Block, Sesja doskonaląca z zakresu problemów ruchu i masażu. Otwock (32 godz.)

2013 – Stymulacja mechanizmów lewopółkulowych – usprawnianie lewej półkuli mózgu, Kraków (6 godz.)

2013 – Diagnostyka i terapia neurologopedyczna zaburzeń funkcji oralnych związanych z pobieraniem pokarmów i nadawaniem mowy, Lublin (15 godz.)

2014 – AAC – Wspomagające i alternatywne sposoby porozumiewania się – poziom podstawowy i zaawansowany.